Treści zawarte na niniejszych stronach skupiają wiedzę na temat metod ceramizacji, przybliżają zagadnienia pokrewne, porządkują często rozproszoną i enigmatyczną wiedzę na temat materiałów ceramicznych i ich zastosowania w technice oraz technologii.

Powłoka ceramiczno-metalowa

Jej osadzenie to zasadniczy cel procesu ceramizacji. Zabezpieczony powłoką układ tribologiczny posiada większą odporność na zużycie i łagodzi skutki tarciowe towarzyszące naturalnej eksploatacji układu.
Powłoki ceramiczno-metalowe w porównaniu z metalami, odznaczają się wysoką twardością (powyżej 2500 HV), gładszą powierzchnią cierną, niską korozyjnością oraz wysoką odpornością temperaturową przekraczającą 2000°C. Powłoki ceramiczno-metalowe regenerują do pewnego stopnia powierzchnie metalowe, wpływając znacząco na poprawę stanu technicznego układu mechanicznego.

Pośród metod nakładania powłok ceramiczno-metalowych na metalowe elementy mechaniczne, dominują dzisiaj dwie technologie:

• Ceramizacja przy użyciu mineralnych dodatków ceramicznych dostarczonych do układu za pośrednictwem systemu olejenia.
• Metoda natryskiwania plazmowego.

Więcej o metodach w sekcji Technologia.

Pionierzy

Technologia ceramizacji oparta o mineralne dodatki ceramizujące, które dostarcza się do układu mechanicznego poprzez system olejenia, ma swój początek w latach 50 tych i wywodzi się z szeregu doświadczeń, jakie prowadzili ówcześni fizycy badający zjawisko bezużyciowości.

Pozytywne wyniki badań wywołały spore zainteresowanie wśród inżynierów i wyzwoliły pracę nad technologiami antytarciowymi, których pionierem był zespół D.N. Garkunov'a i I.V. Kragelsky'ego, natomiast dalszy rozwój to zasługa białoruskiego uczonego - prof. George'a P. Shpenkov'a.
Jego publikacja z 1995 roku - "Friction Surface Phenomena", formalizuje zjawiska towarzyszące procesom tarciowym oraz podkreśla potencjał technologiczny, oszczędnościowy i regeneracyjny, wynikający ze zjawiska selektywnego przenoszenia.

Badania

Ceramizacja jest technologią, która dziś, z tribologicznego punktu widzenia, pozwala "wydłużyć życie" mechanizmu, eliminować powierzchniowe defekty geometryczne układów mechanicznych, oszczędzać energię, paliwo, dłużej i lepiej eksploatować substancje smarne. Ceramizacja stała się obiektem dalszych badań i prób doświadczalnych głównie w przemyśle maszynowym i motoryzacji.

Jedno z opracowań na temat warstw metaloceramicznych powstało w Zakładzie Ekspertyz Naukowo-Technicznych w Zakresie Wibroakustyki i opisuje wpływ ceramizacji na właściwości materiałowe oraz współczynnik tarcia.
Inny raport odnosi się do przekładni walcowej o zębach skośnych, pracującej w obecności oleju przekładniowego wraz z dodatkiem ceramizującym.
Więcej informacji na ten temat prezentuje sekcja Badania.

Popularne aplikacje

Obecnie dominują dwie najczęściej stosowane metody ceramizacji.
Pierwsza oparta o dodatek ceramiczny dostarczany do oleju, wykorzystywana jest do tworzenia warstw zabezpieczających przed zużyciem oraz warstw regenerujących powierzchnie tarcia. Na rynku istnieją rozmaite komponenty ceramizujące i rewitalizanty o formule przystosowanej do silników spalinowych, przekładni mechanicznych, mostów, układów wspomagania.

Druga metoda ceramizacji - natryskowa, stosowana jest często w obróbce powlekania elementów mechanicznych - tłoków, cylindrów, kolektorów wydechowych, ogniw skrawających, łopatek turbosprężarek.

Cel obu metod jest zawsze wspólny - ochrona, dłuższa żywotność mechanizmów, większa moc lub efektywność pracy, lepsza sprawność energetyczna.
Więcej o tym w dziale Zastosowania.